Γεννήθηκε στη Βέροια, οι ρίζες του είναι ποντιακές, κι έχει πολύχρονη θητεία στο θέατρο, την τηλεόραση, το σινεμά, ακόμη το ραδιόφωνο, ενώ ασχολείται και με το τραγούδι. Έχει τιμηθεί με τρία θεατρικά βραβεία, ένα τηλεοπτικό (Βέρα στο Δεξί) και ένα κινηματογράφου. Το ταλέντο του είναι πηγαίο και διαθέτει ιδιαίτερη στόφα ηθοποιού. Το κοινό τον έχει αγαπήσει για την ειλικρίνεια και το ήθος με το οποίο ερμηνεύει τους ρόλους του. O ηθοποιός Παύλος Κοντογιαννίδης μιλάει στο Full life και δεν παραλείπει να αναφερθεί με έμμεσες αλλά και άμεσες αναφορές στην κατάσταση που βιώνει η χώρα μας. Τονίζοντας ότι βρισκόμαστε “σε μια τέλεια παρακμή”.
Κύριε Κοντογιαννίδη μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια. Πως είσαστε σαν παιδί και πότε σας γεννήθηκε η επιθυμία να γίνετε ηθοποιός;
Είμαι παιδί αγροτών προσφύγων που ήρθαν στο χωριό Μετόχι Βέροιας από τον Πόντο το 1922.Τα παιδικά χρόνια ήταν έγχρωμα μέσα στα λιβάδια και τα χωράφια του χωριού μου, όλο χαρά και δημιουργία μέσα σε μια φτωχή μα ανθρώπινη κοινωνία, όπου η ανθρωπιά ήταν όντως μια επαναστατική ενέργεια! Από μικρός έδειχνα μεγάλος στην σκέψη γιατί γαλουχήθηκα μέσα από τις αφηγήσεις των παππούδων και γερόντων του χωριού μου! Ήμουν ένα δυνατό παιδί που βοηθούσα τους πάντες από 10 χρονών οδηγούσα τρακτέρ και έκανα τα πάντα στα χωράφια! Ήμουν ο Μόγλης της πεδιάδας Ημαθίας! Χρόνια φτωχά- έγχρωμα και ευτυχισμένα!
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ηθοποιία;
Εντελώς -τυχαία όπως όλα στη ζωή μου! Ποτέ δεν είχα πλάνο. Το άκρως- παράλογο για μένα ήταν λογικό! Εγώ ήθελα να γίνω γιατρός. Για πολιτικούς λόγους δεν με πέρασαν στην Ιατρική παρότι ήμουν αριστούχος. Επειδή η αδελφή μου ήταν στον ΕΛΑΣ. Ο αδελφός μου τότε για να δουλέψει σ’ ένα μηχανουργείο έπρεπε να καταθέσουν οι ταγματασφαλίτες… “ότι ναι, είναι καλό παιδί και μην το φοβάστε κ.λ.π”. Και έτσι δεν προχώρησε το όνειρο. Στην Τρίτη Λυκείου η επιθυμία να γίνω ηθοποιός ήταν του Λυκειάρχη μου, του φίλου μου Λευτέρη κι όλου του τμήματος (Β2),παρά δικιά μου. Είχα κάνει ήδη μεγάλο σουξέ σε μια σχολική παράσταση εν μέσω Χούντας ‘’Το Ηφαίστειο’’ του Πρεβελάκη και είχα μεγάλο φαν κλαμπ!».Ίσως ήταν και η μεγαλύτερη μου επιτυχία. Είχα ένα χειροκρότημα που διήρκεσε 24 λεπτά!
Πως βρεθήκατε στην Δραματική σχολή;
Κατεβήκαμε μια παρέα στην ετήσια έκθεση της Θεσσαλονίκης. Μπύρες, λουκάνικα Φρανκφούρτης, φλερτ, γκόμενες κ.λ.π. Κάποια στιγμή χάσαμε τον φίλο μου τον Λευτέρη. “Λέω στους φίλους μου, μην κουνηθούμε από την θέση μας, γιατί πως θα γυρίσουμε στην Βέροια;” Όντως σε λίγα λεπτά επέστρεψε ο Λευτέρης και μου λέει: “Πάμε σε εκείνο το κτίριο”. Τον ακολούθησα και με πήγε στην Δραματική σχολή Θεσσαλονίκης (Ρούλας Πατεράκη) που ήδη μου είχε κάνει την εγγραφή και χρειαζόταν μόνο η υπογραφή μου. Αγαπημένος φίλος μου, να είναι πάντα καλά…
Έχετε τιμηθεί με θεατρικά και κινηματογραφικά βραβεία. Για εσάς ποια ήταν η καλύτερη στιγμή στη καριέρα σας;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω την καλύτερη στιγμή, γιατί μπορεί να είναι η επόμενη…Μολονότι είμαι κουρασμένος, νοιώθω ενεργός καλλιτέχνης. Η ερμηνεία είναι μια συνεχής πάλη μεταξύ του καλλιτέχνη και του ρόλου που ερμηνεύει!»
Αν σας ζητούσα να μου περιγράψετε το προφίλ του Έλληνα ηθοποιού στην εποχή που διανύουμε, ποιο θα ήταν αυτό;
Υπάρχουν επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Οι εραστές της τέχνης, δεν ζουν από αυτό το επάγγελμα, είτε έχοντας δικά τους χρήματα, είτε τα έχουν κληρονομήσει. Ο επαγγελματίας όμως ηθοποιός περνάει μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Έχει 2 αγώνες να αντιμετωπίσει. Της επιβίωσης και της δημιουργίας. Είναι πολύ δύσκολο τι να πρώτο-επιλέξεις. Μπορεί να μην είμαι “σελεμπριτάς” και να μην έχω παίξει 100 επεισόδια στους ‘Απαράδεκτους”, αλλά “Ο σχιζοφρενής φαλακρός με το μαχαίρι” έχει μείνει στην συνείδηση των νέων! Καταφέρνω και σήμερα να ζω απ’ αυτή την δουλειά, δεν κάνω κάτι άλλο…
Αποζητήσατε την αναγνωρισιμότητα; Ήταν στόχος σας η δημοσιότητα;
Ήρθε κάποτε μια μητέρα πριν από χρόνια και μου λέει: ‘Κύριε Κοντογιαννίδη εσείς που γνωρίζεται ανθρώπους και καταστάσεις θέλω να γίνει η κόρη μου ηθοποιός”. Της πρότεινα κάποιες σχολές και κάποια βιβλία για να διαβάσει και μου απαντά: “Όχι τέτοια ηθοποιός, θέλω να γίνει “Τσαούσα” στον ΑΝΤ1”. Όπως λέει και ο φίλος μου ο Πάνος Χατζηκουτσέλης: “Ο ηθοποιός κάνει το παν να γίνει αναγνωρίσιμος και μόλις γίνεται γνωστός, φορά μαύρα γυαλιά για να μην τον αναγνωρίζουν”. Μου αρέσει που με φωνάζουν στο δρόμο “Παύλο”. Μόλις όμως ακούσω να με αποκαλούν κύριε Κοντογιαννίδη το βάζω στα πόδια! Σίγουρα πολιτικοί θα είναι, η θα θέλουν κανένα ρουσφέτι…«Παραμένω όπως είμαι εδώ και χρόνια, απλός ,αληθινός, τσαμπουκάς και εκδικητικός προς όλους τους ηλίθιους, ψεύτες και δήθεν!!!»
Μας έλειψαν οι κωμικοί με τους αυτοσχεδιασμούς επί σκηνής και από καρδιάς τα τελευταία χρόνια. Κατά γενική (και κριτική) ομολογία είσαι ένας τέτοιος ηθοποιός. Αποτέλεσμα αυστηρής συγκέντρωσης και μελέτης ή ταλέντο και φυσική κατάσταση; Λατρέψατε κάποιον ηθοποιό από τους παλιούς;
Εγώ χρονικά είχα την τύχη χρονικά να κατέβω στην Αθήνα το 1982 μετά την παράσταση “Χαιρέτα μου τον πλάτανο” όπου κάναμε επιτυχία ο Λάκης Λαζόπουλος και εγώ. Εκείνον μετά τον πήρε ο Σταμάτης Φασουλής και παίξανε στο “Σμαρούλας” το έργο: “Της Ελλάδος το κάγκελο” ενώ εμένα με πήρε η Σμαρούλα Γιουλη στο κεντρικό θέατρο “Παρκ” στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας να παίζω στην τροποποιημένη μορφή του έργου “Καφενείο η Ελλάς του Γιάννη Μαρκόπουλου. Εκεί είχα την τύχη να γράψω και τα κείμενα που θα έλεγε ο Μίμης Φωτόπουλος. Είχα την τύχη να δουλέψω με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Νίκο Ρίζο. Αυτή η εποχή ήταν άλλη! Ο Νίκος Ρίζος που δεν εκδηλωνόταν και πολύ, μου εξιστορούσε: ‘ “Πρόσεξε μου λέει”: “Στο θέατρο “Μπουρνέλη” έπαιζε ο Κώστας Χατζηχρήστος, ο Αυλωνίτης έπαιζε στο “Κηποθέατρο” αυτοί οι δυο ήξεραν την ώρα που ο καθένας τους ήταν επάνω στη σκηνή και έκανε το νούμερο του. Έφευγε ο Χατζηχρήστος από το θέατρο του και έτρεχε μέσα από τον κήπο και ανέβαινε στη σκηνή με τον Αυλωνίτη και αυτοσχεδιάζονταν για μισή ώρα. Την επόμενη μέρα γινόταν το αντίθετο, έτρεχε ο Αυλωνίτης στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να ανέβει στη σκηνή του “Μπουρνέλη”. Αντάλλασσαν τις σκηνές τους! Άλλοι γενιά ηθοποιών, δεν τους “πιάνει” κανείς από εμάς. Κάποιοι σήμερα προσπαθούν να τους μιμηθούν χωρίς να τα καταφέρουν…
Ποια είναι η πιο όμορφη και η πιο αμήχανη στιγμή σας στο θέατρο;
«Μου αρέσουν οι σκεπτόμενοι θεατές, οι έξυπνοι και όχι οι εξυπνάκηδες και οι δήθεν! Η πιο όμορφη στιγμή για μένα είναι όταν αυτό που παίζεις και το παίζεις με πόνο να το καταλαβαίνει ο θεατής από κάτω και ταυτίζεται με σένα. Είτε κλαίγοντας, είτε γελώντας. Αυτό είναι το μεγαλείο ενός ηθοποιού. Η πιο αμήχανη μου στιγμή ήταν πέρυσι που έπαιζα στην παράσταση “ΒΑΜ ΒΑΜ” και ξαφνικά βλέπω την ώρα που παίζαμε μια ιλουστρασιόν φιγούρα μιας βλαμμένης να μοστράρει το καινούργιο της κινητό, άνω των 1000 ευρώ και να μιλάει με αυτό! Αυτό με σόκαρε!” “Κοπελιά μου πλήρωσες το εισιτήριο σου- άσε που δεν το πλήρωσε εκείνη, άλλα ο συνοδός της, για να μιλάει στο τηλέφωνο. Αυτή είπαμε- είναι η “συνοδός εδάφους”(γελάει). Δεν αισθάνθηκα μόνο αμήχανα…χάλια!
Τι σημαίνει υπηρετώ την Τέχνη, στην Ελλάδα σήμερα:
Η τέχνη δεν είναι στρατός να την υπηρετήσεις! Είναι αξίωμα. Είναι η κοινωνία, είναι η ζωή, πάνω από την κοινωνία, είναι η τέχνη, πάνω από την τέχνη είναι η φύση! Η τέχνη στο ενδιάμεσο τι κάνει; Προσπαθεί με τον τρόπο της και τις ικανότητες της και αυτό έχει σχέση με τον καλλιτέχνη, που κάνει τέχνη να διορθώνει τα κακώς κείμενα στην κοινωνία, για να έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής. Αυτός είναι ο ρόλος της. Ξέρεις ότι η δική μας κοινωνία βρίσκεται σε τρομερή παρακμή, γιατί δεν είμαστε όλοι καλλιτέχνες. Όλοι μας θα έπρεπε να είμαστε όλοι καλλιτέχνες και να το εκδηλώνουμε στην καθημερινότητα μας.
Το θέατρο, αν και θεωρητικά πηγαίνει καλά, ως επαγγελματικός κλάδος υφίσταται τριγμούς…
Το θέατρο είναι μια μικρή απεικόνιση όλη της κοινωνίας μας. Κανένα επάγγελμα δεν πάει καλά. Δεν υπάρχουν δομημένες εργασιακές σχέσεις. Παλιά εμείς είχαμε το χαρτί με την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού. Τώρα γιούργια…δεν σε ελέγχει κανείς. Όλα είναι στον αέρα! Βρισκόμαστε σε μια τέλεια παρακμή…
Η τέχνη και ο πολιτισμός περνούν σκοτεινές μέρες. Το επάγγελμα έχει καταργηθεί σχεδόν, δεν υπάρχει και το αποκούμπι πια της τηλεόρασης, από το οποίο οι ηθοποιοί είχαν ένα εισόδημα. Οι ηθοποιοί τώρα δουλεύουν με συμφωνίες και συνθήκες βαμβακοφυτείας.
Δεν συμμετέχω το τελευταίο διάστημα στην τηλεόραση. Μπορώ ομως να σε ενημερώσω, ότι υπάρχουν “οι βαμβακοφυτείες της Κύπρου”. Αν πας μια μέρα στο αεροπλάνο της γραμμής θα δεις 100 άτομα να επιβιβάζονται εκ των οποίων οι 80 είναι ηθοποιοί! Οι οποίοι πάνε για δουλειά στην “Αριζόνα”! Και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο; Τα εισιτήρια που χρειάζονται για να πάνε 3-4 φορές την εβδομάδα για τα γυρίσματα και δεν τους τα πληρώνουν, όπως μου είπε μια συνάδελφος που δεν πήγε. Να πληρώνω τα εισιτήρια μου με λίγα λόγια για να παίξω-αστείο δεν είναι; Είχα την τύχη να δουλεύω στην τηλεόραση πριν την κρίση και με τα εξαιρετικά χρήματα και τα καλά κουμάντα που έκανα μπορώ και ζω σήμερα.
Τι ρόλο παίζει στην ζωή σας το τραγούδι;
Εάν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να ήμουν μουσικός- τραγουδιστής. Και το αγρότης μου αρέσει! Αλλά αγαπώ πολύ το τραγούδι. Αν γνώριζα ένα όργανο θα είχα εγκαταλείψει την ηθοποιία και θα έκανα “άλμα” στο τραγούδι. Με το τραγούδι νοιώθω αυτόνομος-παίρνω π.χ το ούτι μου και ανεβαίνω επάνω και λέω 5 τραγούδια χωρίς ορχήστρα. Ενώ η θεατρική σκηνή χρειάζεται πάντα παρέα. Ίσως ο άλλος δρόμος που θα διάλεγα και θα γούσταρα να περπατήσω έστω και μόνος μου να ήταν αυτός της μουσικής και του τραγουδιού!
Εν μέσω κρίσης πως πάει η σχολή υποκριτικής Μέλισσα” της Ελντας Πανοπούλου που συμμετέχετε;
Μου αρέσει η επαφή και η επικοινωνία με τα παιδιά της σχολής. Παράλληλα με την διδασκαλία, αποκομίζω και εγώ πολλά πράγματα από εκείνα. Ακόμη και οι μεγάλοι ηθοποιοί στο Χόλιγουντ παίρνουν από τα Art- studio και κάνουν σεμινάρια. Αισθάνεσαι δημιουργικός! Είναι από τις πιο προσιτές και αξιόλογες Ανώτερες Δραματικές Σχολές που έχουμε. Είναι ντροπή της Πολιτείας που δεν τους προσφέρουν ένα δωρεάν πάσο που το δικαιούνται στα μέσα συγκοινωνίας; Τα παιδιά εργάζονται για να πληρώσουν τα δίδακτρα τους.
Σας φλερτάρουν οι γυναίκες;
Πάντα! Ήμουν και είμαι ομορφάντρας. Στην Βέροια στην Γ’ Λυκείου είχα ένα μεγάλο fan club. Αν με έβλεπες, ήμουν κάτι μεταξύ Άλκη Γιαννακά και Μάρλον Μπράντο. Αν δεις εφηβικές φωτογραφίες μου θα πάθεις την πλάκα σου. Η τέχνη του ηθοποιού είναι ένα διαρκές φλερτ! Πρέπει να φλερτάρεις μονίμως με το κοινό -να έχεις αυτή την διάθεση του “γουστάρω”!!! Έχω ερωτική σχέση με το κοινό! Ακραία περίπτωση που θυμάμαι, ήταν μια που είδε πάνω από 15 φόρες μια παράσταση μου, που την πλήρωνε κιόλας! Κάποια στιγμή της είπα: “Έλα κοπελιά μου να σου βγάλω ένα ελευθέρας για να μην ταλαιπώρησε”! Καλλιτέχνης που δεν έχει ερωτική διάθεση στη σκηνή δεν θα βγάλει ρόλο. Εγώ για να συμμετέχω σε μια παράσταση, πρέπει κάποιο “πρόσωπο να μου την “δίνει”, μπορεί να είναι και η καθαρίστρια!
Η τέχνη γενικότερα έχει απαξιωθεί και έχει εκπέσει στη μιζέρια παρ’ όλες τις ‘γκλαμουριές” που κάνουν την εμφάνιση τους από δω και από κει;
Η εξέλιξη των κοινωνιών έχει δυστυχώς ως εξής. Επί εποχής Σαρτρ είχαμε τον υπαρξισμό δηλαδή το “είμαι”, όταν περάσαμε στον μαρξισμό, είχαμε την κοινωνία του “έχειν” και πάμε στην τρίτη φάση, αυτήν που ζούμε τώρα. Στην κοινωνία του “φαίνεσθαι”. Μπορεί να μην ξέρω ποιος είμαι, να έχω του κόσμου τα υπαρξιακά προβλήματα, να μην έχω βρακί να βάλω, αλλά να “φαίνομαι”!. Άρα η γκλαμουριά τους πάει κατά διαόλου.
Είσαστε από τους ηθοποιούς που αγαπάμε πολύ εμείς οι δημοσιογράφοι γιατί τα λέτε έξω από τα δόντια’. Έχετε βρεθεί πολλές φορές να “απολογείσαι’ για τις δηλώσεις σας…Έχετε ποτέ μετανιώσει γι’ αυτά που κατά καιρού λέτε;
Δεν έχω μετανιώσει για ότι λέω, γιατί ξέρω πάντα τι λέω! Δεν θα ξαναμιλήσω όμως ξανά ποτέ play back στην τηλεόραση γιατί παραποιούν για δικούς τους λόγους αυτά που έχω δηλώσει…Είτε για να κάνουν νούμερα, είτε για να πουλήσουν τα περιοδικά. Κάποτε είχα δώσει μια άκρως φιλοσοφική συνέντευξη στην Ραδιοτηλεόραση και όταν κυκλοφόρησε, το μεσημέρι δεν υπήρχε στα περίπτερα για να την αγοράσω. Άρα το παραμύθι το τι πουλάει, είναι παραμύθι…Γίνομε Πόντιος εάν μου παραφράσεις αυτά που έχω πει. Εκεί δεν θα μετανιώσω, θα εξοργιστώ!
Η κρίση σας βρήκε με χρήματα στην “άκρη”;
Έχω καμιά 50 εκατομμύρια στους νήσους Καιμάν, έχω στις Βρυξέλλες περίπου 80 πλάκες χρυσού κ.α.λ (γελάει). Θα χρειαζόταν εγώ σήμερα «μεγαλοκοπέλος» να εργάζομαι; Έχω 13.000 ένσημα στην ελεύθερη αγορά, που θα έπρεπε να περνάω και να μου λένε: “Εεε! Παλιό- σειρά και τέτοια…”Σήμερα εργάζομαι και πρέπει να μάθω 50 σελίδες απ’ έξω για να μπορώ να παίξω… Ευτυχώς έκανα κάνα 2-3 επιτυχίες, οι οποίες πληρώθηκαν παράλληλα και με καλό κουμάντο, όπως σου είπα και πριν τα καταφέρνω….
Έχετε δηλώσει ότι πλέον είστε και επαγγελματίας αγρότης. Να υποθέσουμε και μικρός παραγωγός;
Παράγω προϊόντα τα οποία μετά, τα μοιράζομαι με τους φίλους μου. Είναι γνωστή η φάρμα του Κοντογιαννίδη με τα “πράσινα” αυγά. Είναι από τις κότες “αraucana” που βόσκουν στο κτήμα μου. Έχουν ελάχιστη χοληστερίνη και γίνονται ανάρπαστα! Είναι η ράτσα κότας που κάνει τα χαρακτηριστικά πράσινα αυγά τα όποια έχουν την φήμη για την χαμηλή χοληστερίνη τους.
Η υποκριτική και η πολιτική μπορούν τελικά να συνδυαστούν;
Όταν ο ελαφρώς ηλίθιος φερόμενος πολίτικος, όταν θέλει να υποβαθμίσει την τέχνη του ηθοποιού λέει:” Θέατρο γίναμε”. Ο βλάξ!! Λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ: “Ποια είναι η διαφορά του πολιτικού και του πραγματικού ηθοποιού”; ”Ο πολιτικός προσπαθεί να παίξει τον ρόλο αλλά ο ηθοποιός είναι ο ρόλος”. Η πολιτική ελίσσεται, οι πολιτικοί ελίσσονται, αλλά η χώρα δεν εξελίσσεται!
Εσείς πως αντιμετωπίζετε όσα συμβαίνουν;
Με πολύ δύναμη, διότι μερικές φόρες όταν ακούω ειδήσεις, επειδή είναι γνωστά άτομα τα περισσότερα και λένε άλλα των άλλων και διάφορες ηλιθιότητες, μου έρχεται να σπάσω την τηλεόραση. Αλλά δυστυχώς δεν έχω την ευχέρεια να την αντικαταστήσω!
Τι σκεφτήκατε την ώρα που ακούσατε ότι 4 τηλεοπτικοί σταθμοί οδηγούνται στον αφανισμό;
Από την αρχή ήταν μια ανοησία η ιστορία αυτή. Σε μια ελεύθερη και ανταγωνιστική αγορά που ζούμε, πρέπει να υπάρχουν ανταγωνιστές χωρίς αριθμητικούς περιορισμούς και όποιος κάνει καλύτερα την δουλειά του να κερδίζει περισσότερα χρήματα από τους άλλους. Αυτή είναι η δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς.
Πόσες φορές σας εκφράζει το “Άσε να μην μιλήσω”…
Όχι…εγώ πάντα μιλάω! Δεν κάνω τουμπεκί ποτέ…Τα χώνω κι όποιον πάρει ο χάρος…
Η στάση της σιωπής είναι αδιαφορία η όπλο διαμαρτυρίας;
Η σιωπή στο θέατρο είναι δημιουργία. Διότι στις παύσεις και στην σιωπή φαίνεται το ταλέντο του καθένα διότι συμμετέχεις συναισθηματικά χωρίς να μιλάς. Η σιωπή σου κάνει πολύ θόρυβο!
Επόμενα σχέδια;
Ετοιμάζω μια δουλειά, που θα παίζω επί 2/5 ώρες μόνος μου στη σκηνή. Το έργο θα βασίζεται στο ιστορικό μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου “Σέρρα η ψυχή του Πόντου”. Στο παρασκήνιο της μυθοπλασίας ιχνογραφείται ο Πόντος μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών η ομογενοποίηση των φυλών με συνδετικό κρίκο μα και άλλοθι τη θρησκεία, ο φόβος, η μισαλλοδοξία και ο εθνικισμός που ενσπείρουν οι Νεότουρκοι και στη συνέχεια οι Κεμαλιστές η καθημερινή ζωή στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, οι διώξεις των Ελλήνων επί Στάλιν, τα στρατόπεδα εργασίας στη Σιβηρία οι πόθοι, τα πάθη και τα δεινά των Ποντίων. Κι όλα, μέσα από το πολυσχιδές ταξίδι που γράφει η ζωή και το ταξίδι που γράφεται για τη ζωή, να φαντάζουν φλόγες και κινήσεις του ποντιακού χορού σέρρα, του χορού της φωτιάς. Βρέθηκα με τον συγγραφέα και είμαστε στις συζητήσεις. Το πιθανότερο να ανέβει τα Χριστούγεννα.